Sinterklaas

Lieve lezers,

Misschien klinkt het een beetje raar, ongepast. Zo voelt het soms ook. Maar afgelopen week had ik één van die dagen waarop ik zo enorm geniet van het werk, ondanks de ellendige situaties die je tegenkomt. Het was mijn taak om kruiken uit te delen. De afgelopen week waren de nachten erg koud en de mensen zijn erg blij met de kruiken. Het is zo leuk om iets te kunnen doen, waar je de mensen echt blij mee maakt. Dat is niet altijd het geval. Vaak moeten we 'nee' zeggen als mensen ergens om vragen of moeten we ze meedelen dat ze moeten verhuizen. Na een paar dagen teleurstellen is zo'n dag heel erg welkom.

Aan het begin van de dag kregen we een lijst en een plattegrond en dan is het gewoon een kwestie van alle tenten langsgaan, controleren hoeveel mensen er wonen en de kruiken uitdelen. Ik voelde me net Sinterklaas. Ik liep, samen met een collega, met een volle vuilniszak over m'n schouder en mocht bij elke tent wat uit mijn zak vissen, geweldig!

Het is heel eenvoudig werk en het kan heel snel. Dit keer gingen we echter helemaal niet snel. Al bij onze eerste tent kregen we het aanbod om mee te ontbijten. We worden als team gestimuleerd om tijd te nemen voor de mensen, het werk kan (meestal) wachten, dus zo'n aanbod nemen we heel graag aan. Extra pluspunt is dat het eten meestal erg goed smaakt;-) Het ontbijt van de dag bestond dus uit kippenlever. Gelukkig had ik thuis al wat gegeten, dus het viel niet helemaal op een nuchtere maag, dat lijkt me toch wel wat heftig. Het kopje thee was voorzien van heel veel suiker, ik moest mijn best doen om mijn gezicht in de plooi te houden. Nog geen uur later zaten we aan ons tweede ontbijt. Ik ben er niet achter gekomen wat het was, het leek op een soort warme appelmoes. En opnieuw thee. Deze mensen wisten denk ik dat Westerse mensen niet van heel veel suiker houden, want ze lieten ons zelf de suiker in de thee doen:-)

Tussen de kopjes thee lopen we met onze vuilniszakken van tent naar tent, zeggen iedereen gedag, wil iedereen weten wat we in onze zakken hebben en komen kinderen hun roze kruik ruilen voor een blauwe. Als je niet beter wist, lijkt het op een gezellige, ietwat overbevolkte camping.

's Middags stuitten we op een verjaardagsfeestje in een tent. We werden uitgenodigd om ook binnen te komen. Er was muziek, taart, ballonnen, confetti, alles en meer wat je op een Nederlandse verjaardag verwacht. Ik verbaasde me over de enorme vindingrijkheid van deze mensen. Ik heb geen idee waar ze de spullen vandaan gehaald hebben, maar een feestje maken kunnen ze zeker. De vrouwen dansten om de beurt, de rest klapte mee op de maat en iedereen ging met de jarige op de foto. Ze hadden echt plezier. Het was een unieke ervaring om zo'n feestje mee te mogen maken. Ik zal maar geen uitspraken doen over het in acht nemen van de coronamaatregelen, maar ik kan me zo voorstellen dat deze feestjes hoognodig zijn om het hier vol te houden.

Ik denk dat we over de hele dag wel bij zes of zeven families thee hebben gedronken of hebben gegeten. Met sommigen konden we niet eens een gesprek voeren, omdat ze geen Engels konden en wij geen Farsi of Arabisch. Het gekke is dat dat helemaal niet uit maakt. Handen- en voetenwerk levert hilarische situaties op, complimentjes over het eten begrijpen ze altijd, en je lacht samen om de ondeugende peuters. 

Op deze dagen voel ik me zo verbonden met de mensen hier en toch is er ook zo'n groot verschil. Ik ga aan het einde van de dag naar mijn appartementje, zet de verwarming aan, spring onder de douche. Deze mensen blijven achter in de ellende, onzekerheid en kou. Maar mét een kruik, dat dan weer wel.