Soms

Soms vraagt een vrijwilliger je wel eens of al de verhalen die je hoort, al het lijden wat je ziet, je niet meer raakt. Soms vraag je jezelf af of je hard bent geworden, geen medelijden en mededogen meer hebt. En soms, soms heb je van die dagen, dat je pantser niet meer werkt, de muur even naar beneden komt. 

De 20-jarige vrouw die je vlak na haar aankomst in kamp aanspreekt en zegt dat ze iemand moet spreken, omdat haar man erg gewelddadig is, en ze voegt eraan toe dat haar man niet mag merken dat ze met jou heeft gepraat.

De agressieve, dronken man die vaak voor problemen zorgt en aan het vechten is, die ineens in tranen uitbarst en vertelt dat zijn ouders en broers niet meer leven, dat zijn papieren niet in orde zijn en dat niemand hem wilt helpen.

De 16-jarige jongen, die nooit een stabiele gezinssituatie heeft gekend. Zijn moeder en zusjes heeft achtergelaten in Somalië. Alleen de wereld is over gereisd. Vijf keer is opgepakt door de Turkse of Griekse kustwacht voordat hij op Lesbos aankwam en nu als een 'normale puber' loopt te voetballen en te dollen met zijn nieuwe vrienden die hij morgen achter moet laten, omdat hij overgeplaatst wordt naar een safe house en zijn vrienden achterblijven.

De moeder die vol vuur zegt dat ze nooit zal toelaten dat haar twaalf jaar oude dochter trouwt voordat ze achttien is. Je weet dat zij uitgehuwelijkt werd op haar dertiende en op haar veertiende haar eerste kind had.

De vader die liefdevol naar zijn spelende kinderen kijkt, maar zich ondertussen wanhopig afvraagt hoe hij ze een stabiel thuis kan bieden. 

De hoogzwangere vrouw die haar zes kinderen achterliet bij haar moeder en alleen op de boot stapte. Op zoek naar veiligheid en een toekomst, hopend om haar kinderen over te laten komen als zij 'de toekomst' gevonden heeft.

De vertaler die zijn familie niet telefonisch kan bereiken om ze te laten weten dat hij na drie jaar zijn paspoort heeft gekregen en binnenkort op het vliegtuig naar Duitsland stapt.

Soms heb je ineens van die dagen dat al die ogen waar je in kijkt, al het lijden dat je ziet een stukje van je hart breken. En aan het einde van de dag loop je de poort uit met een hart dat in stukjes ligt. 

Thuis gekomen zucht je eens diep. Leg je al het lijden aan de voeten van de Vader. Speel je een spelletje. Lees je een boek.

Om de volgende dag weer vol goede moed de deur uit te stappen. Vol goede moed en voornemens om vandaag nog meer lief te hebben dan de dag ervoor. En je rugzak is een klein beetje zwaarder dan die gisteren was.