Eye-opener

Beste lezers,

Vorige week werd ik even stil gezet door een vervelend bericht vanuit een hoek waaruit ik hem niet had verwacht. Het zette me aan het denken over mijn drijfveren om hier aan het werk te gaan en het nut en de noodzakelijkheid ervan.

's Avonds laat kreeg ik een appje van ons contactpersoon in Nederland dat er een vervelend bericht op facebook was geplaatst waar Willeke en ik met naam en toenaam genoemd werden en waar een foto van ons te zien was. Het was een screenshot van het bericht van GAiN op hun pagina waarop ze meedeelden dat Willeke en ik in Athene waren geland. Dit bericht was geplaatst door een organisatie die ook in het kamp werkt. In het bericht was er veel kritiek op het feit dat er nog steeds, ondanks corona, vrijwilligers naar het eiland komen om hier vrijwilligerswerk te doen. Het was een lang bericht waarin uitgebreid uit de doeken werd gedaan dat we veel beter gewoon geld hadden kunnen doneren en thuis kunnen blijven en dat organisaties veel meer vluchtelingen moeten inzetten voor het werk dat in het kamp gedaan moet worden. Dat we geen verantwoordelijkheid nemen door ondanks corona naar Lesbos te gaan en dat we onszelf promoten zonder masker (voor de duidelijkheid, we hadden ons masker afgedaan voor de foto).

Ik was redelijk verrast door het bericht. Vooral door de afzender. Maar iedereen mag zijn mening uiten. Alleen dat mijn naam en foto's van mij in het bericht stonden vond ik minder geslaagd. 

Meer gekwetst was ik door de reacties die er op het bericht kwamen. Mensen die stelden dat we aan het 'white saviour syndrome' lijden (vrij vertaald: het blanke redders syndroom, een blanke die met een egoïstische intentie niet-blanken helpt), dat als we echt om deze mensen gaven we geld hadden gegeven. 

In eerste instantie voelde ik me vooral gekwetst en boos. Ik begreep het niet, zeker niet dat een andere organisatie die ook in het kamp werkt dit zou doen. Maar ik ben er over na gaan denken. Waarom wilde ik ondanks corona naar Lesbos? Is het echt nodig dat ik hier ben? Kunnen we niet veel meer vluchtelingen inzetten in plaats van buitenlandse vrijwilligers? 

Gelukkig hebben we een hele fijne werkgever en hadden we meteen de volgende dag al een gesprek wat dit met ons deed en wat er van het bericht waar was. Met Lizzy, iemand van het team die verantwoordelijk is voor het welzijn van de vrijwilligers, kon ik mijn vragen en twijfels delen. Zij vertelde dat buitenlandse vrijwilligers nog steeds nodig zijn. Voor het overzicht, contacten met de Griekse overheid en een deel van het werk. Dat we alle coronaregels in acht nemen en dat we negatief getest waren voordat we hier kwamen.

Maar dat gesprek nam mijn twijfels nog niet helemaal weg. Wat als deze mensen inderdaad gelijk hebben en ik alleen voor mezelf hier ben, om zelf ergens voldoening uit te halen. De afgelopen dagen heb ik daar veel over nagedacht en ik ben er nog niet helemaal uit. Maar ik moet wel toegeven dat ik vooral gekwetst was, omdat iemand mij vertelde dat ze me prima kunnen missen en mij niet nodig hebben. En dat is ook zo. Maar ik ben er inmiddels ook achter dat ik hier mag zijn om een klein lichtje te zijn voor deze mensen hier in het kamp en vooral om Gods licht te verspreiden. En dat zal ik niet zonder fouten en zonder enig eigenbelang kunnen doen. Ik bid dat God door ons onder deze mensen wil werken en dat Zijn Naam, ondanks onze menselijkheden en fouten,  groot gemaakt zal worden.