Zoveel vriendelijkheid

Lieve lezers,

De afgelopen week heb ik me verwonderd over de vriendelijkheid en hartelijkheid van de mensen in het kamp. Door de rode hesjes die we aan hebben tijdens het werk, zijn we erg herkenbaar. Zoveel mensen die we tegenkomen zwaaien naar ons, groeten ons en vragen hoe het met ons gaat. 'How are you?' is meestal het enige zinnetje wat ze kennen in het Engels, maar het is zo gemeend. Ze moedigen hun kindjes aan om ons een high five te geven en als we er bij mensen niet uitkomen met de taal, staat er binnen een minuut iemand bij ons die Engels kan en die ons vertaalt. Regelmatig krijgen we een kopje koffie of thee aangeboden of een complete lunch. Er zijn ook uitzonderingen, mensen die wel boos worden en schelden. Geef ze eens ongelijk. Ik kan me niks voorstellen bij de lijdensweg die deze mensen al doorgemaakt hebben en bij de ontberingen die ze ook nu nog, in ons welvarende Europa moeten lijden. En in plaats van verbitterdheid of woede zijn ze bijna allemaal zo ontzettend hartelijk en gastvrij. Het maakt me beschaamd. Ik kan niet anders dan verwonderd stil zijn en zoveel mogelijk liefde teruggeven.