Nelson

Lieve allemaal,

Allereerst bedankt voor alle lieve en bemoedigende reacties die ik kreeg naar aanleiding van de blog over het facebookbericht! Dat heeft me echt goed gedaan. Inmiddels zijn Willeke en ik op de foto onherkenbaar gemaakt en zijn onze namen eraf gehaald, dus wat betreft de privacy is het opgelost. En het lukt me gelukkig goed om het allemaal achter me te laten.

Vandaag een blog over iets heel anders dan mijn dagelijkse werk. 

Overal op Lesbos zijn veel straathonden te vinden. Ze zijn bijna allemaal heel erg lief, vaak helemaal niet bang en ze willen heel graag spelen. Ook in het kamp leven behoorlijk wat honden. Ik schat wel een stuk of twintig. De meeste vluchtelingen zijn helemaal weg van ze. Ze zorgen goed voor de beesten. Voeren ze, spelen met ze en nemen ze soms zelfs mee naar hun tent en behandelen het als hun eigen hond.

Vorige week vonden mijn collega's een puppy op straat, moederziel alleen. Het beestje bleef achter mijn collega's aan lopen en uiteindelijk, na lang zoeken naar de moeder, besloten ze om het hondje mee naar hun huis te nemen. Daar maakten ze een plekje voor hem op het balkon en gaven hem eten en drinken. Maar deze collega's zouden snel vertrekken en konden niet langer voor het hondje zorgen. Daarom besloten Willeke en ik afgelopen zaterdag om het hondje te 'adopteren'. Willeke wilde het hondje niet in huis hebben, dus besloot ik om een plekje op het balkon te maken. In de supermarkt haalde ik een doos, waar ik handdoeken en een jas in legde en zo een lekker plekje voor hem maakte. We besloten om hem Nelson te noemen. Nelson was een schat van een beestje. Hij was heel erg aanhankelijk en wilde alleen maar opgetild worden en op schoot zitten. Op straat hoefde hij absoluut niet aan de riem, omdat hij zo dichtbij bleef. Hij was wel snel bang, voor andere honden en katten, maar ook in het donker. Als ik hem buiten wilde laten plassen, ging ik op de grond zitten en dan bleef hij eerst vijf minuten op schoot zitten om alles te observeren, voordat hij voorzichtig van mijn schoot af ging en rond ging snuffelen. De eerste nacht besloot ik om bij hem buiten op het balkon te slapen, gewikkeld in een deken. Nelson moest nog een paar keer plassen en het was best wel vochtig, dus heel veel sliep ik niet die nacht. Zodra ik maar bewoog werd hij wakker en ik probeerde een paar keer om heel voorzichtig naar binnen te kruipen, maar hij had het altijd door en dan ging hij heel hard janken. Daarop besloot ik zondagochtend om hem toch maar in huis te halen. Dat was ook een stuk gezelliger. Het was heerlijk om de hele dag met het beestje te knuffelen en hem op schoot te hebben. Maar ook wel erg intensief, ik kon nog niet naar de wc zonder dat hij aan de deur zat te krabbelen en tijdens het afwassen, lag hij te piepen omdat hij opgepakt wilde worden. Maandag moest ik gewoon aan het werk en moest Nelson de hele dag in zijn eentje op het balkon blijven. Vervelend, maar ik had geen betere oplossing. Toen ik aan het einde van de middag terugkwam had hij niets gegeten en gedronken en de buren vertelden dat hij de hele dag had zitten janken. Ik vond dat zo naar. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een ander opvangadres. Hij was gewoon nog veel te klein en te jong om de hele dag alleen thuis te zijn. Gelukkig vond ik maandagavond nog een lieve Nederlandse vrouw, Gonda, die een opvangadres voor Nelson regelde. Gonda heeft een stichting die straathonden op Lesbos onderbrengt bij hondenpensions en opvanggezinnen. In Nederland zoekt zij vervolgens gezinnen die zo'n hondje in huis willen halen. Gonda heeft voor Nelson een plekje gevonden in het hondenpension van Eva, op een kwartiertje rijden van waar wij wonen. Willeke en ik hebben hem daar maandagavond nog gebracht. Nelson heeft daar een goed tijdelijk plekje. De kinderen van Eva waren meteen helemaal dol op hem. Hij was ook zo klein en schattig. Nu is Gonda hard op zoek naar een adres voor hem in Nederland. Ik vond het heel gezellig om Nelson in huis te hebben en had hem graag gehouden en opgevoed, maar het was niet mogelijk in combinatie met de lange werkdagen in het kamp.

Neem eens een kijkje op de facebookpagina van Gonda: Straathonden van Lesbos (https://www.facebook.com/straathondenvanlesvos). 

Helaas voor mij geen geknuffel met een puppy meer als ik thuis kom, maar ik heb wel mijn nachtrust terug en Nelson krijgt een ander warm thuis.