Blijdschap én verdriet tegelijk

Lieve allemaal,

Het is al een tijdje geleden dat ik wat van me heb laten horen! Hoogste tijd voor een nieuw verhaal.

Deze week moest ik een nieuw plekje zoeken voor een familie. Hun tent was door de wind van afgelopen week half ingestort. Het gezinnetje bestaat uit drie broers. De oudste broer van 25 zorgt voor zijn twee broertjes van dertien en zeven. We hadden ze al bij verschillende tenten proberen te huizen, maar andere families accepteerden hen niet, omdat het 'single men' zijn, vrijgezelle mannen. Single men zijn berucht in het kamp. Zij zijn vaak dronken, gebruiken drugs en zorgen voor veel overlast en onveiligheid. 

Deze jongens waren heel vriendelijk, spraken goed Engels en het was bijzonder om te zien hoe de oudste twee voor hun kleine broertje zorgden.

Na een paar vruchteloze pogingen om deze jongens te verhuizen kwam ik op een idee. Ik ken een gezin in het kamp met vier kinderen. Ik ken hen al een poos en kom daar af en toe langs om thee te drinken. Zij hebben een hele tent voor zichzelf. Ik had hen al eerder gesproken over het feit dat er misschien een andere familie in de tent bij zou komen en dat zij het met wat minder ruimte zouden moeten doen. Ze accepteerden dat niet en ik heb toen niet heel veel aangedrongen, maar ik schatte in dat ik ze wel zover zou kunnen krijgen. Ik ben bij hen op de thee gegaan en heb uitgelegd dat ik een plekje zoek voor deze jongens, omdat hun tent ingestort is. Ze probeerden alles om het te voorkomen. We waren toch vrienden, en hoe moeten zij leven in een kleinere ruimte? Ze dreigden om dan maar buiten te gaan slapen. Het raakte me zo. Het voelde alsof ik deze vrienden verraadde, alsof ik misbruik maakte van hun vriendelijkheid. Uiteindelijk begreep de vader dat hij geen keus had en ging hij met veel tegenzin overstag en kon ik de tent verdelen. De moeder begon zwijgend het gordijn vast te naaien.

Toen we de drie jongens de tent lieten zien waren ze helemaal blij, de tranen sprongen in hun ogen en toen bleek ook nog dat ze de vader van het gezin kenden. Met de andere vrijwilligers juichte ik. Eindelijk hadden we een plekje gevonden voor deze jongens en ze bleken elkaar ook nog eens te kennen. Ik was helemaal blij. 

Totdat ik door de tent terugliep naar de andere ingang om mijn schoenen weer aan te doen. De tranen liepen over de wangen van moeder. We probeerden haar een beetje op te peppen, maar wat kon ik zeggen? Met vier kinderen moet ze nu in twee-derde van een tent wonen. Dat is ongeveer 2,5 bij 4 meter. Wanhopig huilde ze bij haar man. Ik kon niet verstaan wat ze zei, maar ik kan het wel raden.

Zwijgend liepen we allemaal terug. Wat liggen blijdschap en verdriet dicht bij elkaar. 

De volgende dag kwam de moeder van het gezin naar ons informatiepunt. Ze wilde me spreken. Ze vroeg me waarom ik drie single men naar haar tent had gebracht en dat ze dat nooit had geaccepteerd als ze dat van tevoren had geweten. Ik had haar dat wel verteld, maar waarschijnlijk heeft google translate dat niet goed vertaald. Ze was enorm boos. Zei dat ze een andere familie had geaccepteerd omdat ze mij respecteerde. En nu had ik haar met drie single men opgezadeld.

Ze vertelde me dat ze me nooit meer wil zien en dat ik niet meer langs hoef te komen.