Alles went?

Lieve allemaal,

Gek, ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen met schrijven vandaag. Er gebeurt hier zóveel dat ik over elke dag wel een verhaal zou kunnen schrijven en toch weet ik nu niet wat ik moet schrijven. Zou het wennen? Alle ellende, verhalen, alle kopjes thee en emoties?

Moet ik jullie vertellen over de jongeman die problemen en vechtpartijen veroorzaakt, maar die als je met hem in gesprek gaat zijn littekens en wonden van automutilatie laat zien?

Of moet ik jullie vertellen van het meisje met een schoenafdruk op haar gezicht, die zachtjes fluistert dat haar moeder dat heeft gedaan?

Van het stel dat net een baby'tje heeft gekregen, die ze nauwelijks warm kunnen houden?

Van het gezin met vier kinderen wiens asielaanvraag voor de tweede keer is afgewezen?

Of moet ik jullie juist vertellen van de mooie dingen die ik hier meemaak?

De Engelssprekende moeder die elke avond een paar kinderen uit de 'buurt' lesgeeft in haar tent?

Of de vader die zijn heater aan de buren met een pasgeboren baby geeft?

De vele mensen die, ondanks dat ze zelf bijna niks hebben, mij toch een uitgebreide maaltijd aanbieden?

Wen je aan het horen en zien van al deze verhalen? Ja en nee. Je maakt hier zoveel mee, dat het onmogelijk is dat alles je raakt, dat elk verhaal je tot tranen toe roert. Dat kán hier niet. Dan zou ik hier mijn werk niet meer kunnen doen. Soms voel ik me hard, als ik niet zoveel medelijden voel voor de zoveelste vrouw die me haar medische papieren laat zien, in de hoop dat ze een tent voor zichzelf kan krijgen. Of als ik sacherijnig wordt van de vader die elke dag langskomt om een extra tarp te vragen, omdat hij lekkage heeft. Hij is één van de velen.

Vorige week liep ik langs een tent toen ik een vrouw tegen haar kind hoorde schreeuwen. Ik liep even langs om te vragen of alles goed ging, ze nodigde me uit om een kopje thee te drinken. Met google translate konden we een gesprekje voeren. Ze kwam uit Syrië en had drie jonge kinderen. De oudste zeven jaar, de jongste drie. Ze was 21 jaar oud. Een paar maanden ouder dan ik. Met een glinstering in haar ogen vertelde ze dat ze opnieuw zwanger was en dat ze haar vierde kindje verwachtte. Het raakte me. Een jonge vrouw, net zo oud als ik. Gevlucht met drie jonge kinderen, leeft in een tent en is dankbaar dat ze haar vierde kindje verwacht. Enerzijds maakte het me verdrietig, in wat voor situatie zal dit vierde kindje ter wereld komen? Wat zal er van dit jonge gezinnetje terechtkomen? Toch maakte het me ook blij. Nieuw leven geeft nog steeds hoop.

Is het voor het eerst dat ik zo'n verhaal hoor? Nee, ook met deze vrouw zijn er vele anderen. Toch blijkt maar weer: hoewel de ene situatie je veel meer raakt dan de andere, het went nooit.

Liefs, Nadine

Ps. Begin maart hoop ik voor een paar weken naar Nederland te komen, om daarna weer terug naar Lesbos te gaan. Hier ligt mijn roeping voorlopig. Ik kijk er naar uit om jullie allemaal weer te zien!