Nieuwtjes

Lieve allemaal,

Ik besef dat ik mijn blogs de afgelopen tijd elke keer opnieuw begin met mijn excuses aan te bieden dat het zo lang geleden is. Om het goed te maken zal ik deze keer ook wat foto's bijvoegen!

Inmiddels ben ik alweer bijna drie maanden terug van mijn verlof in november en december. Kerst en oud & nieuw hier was goed. Hoewel de meerderheid in het kamp islamitisch is en kerst voor hen niet zo belangrijk is als dat voor ons is, hangt er wel een bepaalde sfeer. Wij mogen niet actief evangeliseren in het kamp, maar we kunnen wel uitdragen dat we kerst vieren en dat we iets te vieren hebben. Hiermee hopen we mensen toch nieuwsgierig te maken en vragen beantwoorden mogen we wel. Oud & nieuw is in Griekenland niet een heel uitbundig feest. Mensen bezoeken wel familie en eten samen, maar er is nauwelijks vuurwerk, en nu met corona was er nauwelijks iemand buiten. Ik ben zelf met een paar vrienden naar het strand gegaan waar we hebben geslapen en een nieuwjaarsduik hebben genomen. 

Inmiddels zitten we alweer twee maanden in het nieuwe jaar. De werkdruk is de afgelopen weken wat afgenomen. Het aantal mensen dan in kamp woont is de afgelopen twee maanden stabiel en schommelt rond de 1800. Dit is historisch laag. Daarnaast verwachten we dat de komende weken/maanden zo'n 600 mensen hun paspoort gaan krijgen, waarmee zij ook kunnen doorreizen verder Europa in. 

Dit brengt ook voor ons veranderingen mee. Veel organisaties vertrekken en wij verleggen onze focus van noodhulp steeds meer naar het voorzien in secundaire levensbehoeften. Als NFI-coördinator betekent dat voor mij dat ik me meer bezig houdt met distributies die mensen weer eigenwaarde geven. Waaronder free shops, waar mensen zelf de items kunnen uitzoeken die ze nodig hebben, maar ook items voor vrouwen als nagellak, make-up of speelgoed voor kinderen. Het is bijzonder om te zien hoeveel een potje nagellak kan betekenen voor een vrouw. Als er tijd voor is proberen we altijd de tijd te nemen voor deze distributies en vragen we de vrouwen of we hun nagels mogen lakken. Het lijkt zo'n klein ding, maar ik heb al regelmatig gehoord dat mensen zich voor het eerst weer geliefd of mooi voelen. Dat ze zich voor het eerst in jaren weer even vrouw voelen. 

Mannen voelen zich in het kamp vaak vergeten. Omdat zij de minst kwetsbare groep zijn, worden zijn vaak over het hoofd gezien en als laatste geholpen. Wij proberen in dat gat te springen, door bijvoorbeeld spelletjes uit te delen of parfum. 

De afgelopen week is heftig geweest. Twee dagen geleden spoelden er zeven lichamen aan op zo'n 3 kilometer van mijn huis. Waarschijnlijk is hun boot 's nachts vlak voor de kust gezonken en zijn ze aangespoeld. Toen het licht werd troffen voorbijgangers hun lichamen aan. De kans is groot dat er meer mensen op de boot zaten, maar die mensen zijn, voor zover bekend, niet gevonden. 

Ook Oekraïne is hier het gesprek van de dag. Een collega van mij is Oekraïens en zit inmiddels bij de grens. Hij probeert dat familieleden te helpen over de grens te komen en hij ondersteunt vluchtelingen met liften naar de opvangadressen. Hij kan zelf niet meer de grens over, omdat hij Oekraïne dan niet meer zal kunnen verlaten, aangezien alle mannen moeten vechten. Ook Eurorelief gaat volgende week naar Roemenië om te kijken of en hoe wij daar kunnen helpen. 

Volgende week hoop ik voor anderhalve week naar Nederland te komen. Ik hoop dan een veiligheidstraining te volgen en, nieuwtje, ik heb een sollicitatiegesprek. Ik ben aan het solliciteren voor de opleiding verpleegkunde in het st. Antonius ziekenhuis. Als ik daar aangenomen wordt kom ik waarschijnlijk aan het einde van de zomer definitief terug naar Nederland. 

Ik wil jullie vragen voor gebed. Gebed om wijsheid voor het team hier hoe om te gaan met alle veranderingen nu het kamp steeds leger lijkt te worden, bidden voor mogelijkheden om te helpen in andere delen van de wereld en bidden dat deuren mogen opengaan of sluiten wat betreft mijn toekomst. 

Lieve groetjes,

Nadine