De grote verhuizing

Lieve allemaal,

Vandaag een update over waar we de afgelopen week heel erg druk mee zijn geweest.

Op Lesbos zijn meerdere vluchtelingenkampen. Naast kamp Mavrovouni, waar ik werk, is er ook nog Kara Tepe en in het noorden van het eiland is nog een kamp, waar alle mensen die op het eiland aankomen in quarantaine gaan. In Mavrovouni verbleven vorige week zo'n 5600 vluchtelingen. In Kara Tepe rond de 550. In Kara Tepe woont iedereen in ISO boxen. Dat zijn een soort wooncontainers. Elke familie had zijn eigen container en de omstandigheden in Kara Tepe zijn goed. Ontbijt wordt aan de deur bezorgd, er zijn veel activiteiten voor alle bewoners en het is er veilig. Alle vluchtelingen op het eiland zijn kwetsbaar. Door de trauma's, stress en frustraties. Daarnaast zijn het ook gewoon mensen die net als iedereen regelmatig medische problemen hebben: kanker, dementie, hartafwijkingen en allerlei andere problemen komen ook hier voor. In Kara Tepe woonden enkelen van de meest kwetsbare mensen. Verschillende families met iemand in een rolstoel, mensen met ernstige psychiatrische problematiek en ouderen. 

Al langer werd er gesproken over het sluiten van Kara Tepe, maar het leek er niet op dat dat snel zou gaan gebeuren. Toch kregen we vorige week vrijdagmiddag rond 3 uur te horen dat we de volgende dag de eerste lading van Kara Tepe bewoners zouden gaan krijgen. Zaterdag 50 mensen, zondag 50 mensen, maandag 100 mensen, dinsdag 100 mensen, woensdag 90 mensen en donderdag 150 mensen. Uiteraard kunnen wij ons niet in een paar uur tijd voorbereiden op deze mensen. We hebben vrijdag langer doorgewerkt om in ieder geval klaar te zijn voor de eerste 50 mensen. 

Om vijf uur 's ochtends vertrok de touringcar met de eerste mensen naar Mavrovouni. Onder politiebegeleiding werden zij naar het kamp gebracht. Hun bagage kwam er in een legertruck, ook onder politiebegeleiding, achteraan. Dagen later kwam ik er pas achter waarom ze op deze belachelijke tijd en onder politiebegeleiding moesten verhuizen. De overheid verwachtte veel tegenstand van de lokale bevolking. De lokale bevolking wil niet dat deze vluchtelingen naar een ander kamp worden overgebracht. Ze willen dat ze naar het vaste land worden overgeplaatst en daarna naar een ander land in Europa. Daarnaast weten de lokale bewoners ook dat de omstandigheden in Mavrovouni een stuk slechter zijn dan in Kara Tepe.

Van zaterdag tot donderdag hebben we met het hele team keihard gewerkt. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat waren we bezig met een plekje voor deze mensen vinden. Samen met andere organisaties probeerden we er het beste van te maken. De vluchtelingen werden ontvangen in een grote Rubhall. Er lagen wat matrassen waar mensen op konden rusten. Er werd thee en voedsel uitgedeeld, er was speelgoed voor de kinderen om mee te spelen. Ondanks ons harde werk, moesten mensen vaak lang wachten. Vaak van 's ochtends vijf uur tot ergens in de avond. 

Jullie zullen begrijpen dat er ontzettend veel emoties loskwamen, bij de vluchtelingen, maar ook bij de organisaties die in Kara Tepe met deze mensen werkten en relaties met deze mensen hadden opgebouwd. Dagelijks zagen we heftige paniekaanvallen en agressie. Veel mensen weigerden de plek die we ze aanboden. Elke avond weer waren er ouders die besloten om met hun kinderen buiten te slapen, omdat ze de plek die we ze te bieden hadden niet wilden accepteren. Ik gaf ze geen ongelijk. Als je van een eigen wooncontainer naar een gedeelde kamer in een rubhall of een halve tent gaat, zou ik me daar ook tegen verzetten. Daarnaast proberen mensen vaak hoever ze kunnen gaan. Ze hopen dat als ze blijven weigeren, wij ze een steeds betere plek aan gaan bieden en dat wij als organisatie het nooit zover zullen laten komen dat ze buiten slapen. Helaas hebben wij meestal niets beters te bieden.

Ik probeerde een Congolese moeder met twee dochters te huizen in een tent met twee ander moeders met kinderen. Door de hoeveelheid spullen was er nauwelijks ruimte, maar ik kan niet slechts vier mensen in een tent laten wonen. De dochters spraken goed Engels en verweten me van alles. Ze zei dat als ik haar dwong om hier te wonen ze zichzelf om het leven zou brengen. Ze verweet me racisme en schreeuwde dat ik helemaal niks om haar gaf. Dat ik hier alleen maar kwam voor het geld en dat ik snel klaar wilde zijn, zodat ik dan lekker naar mijn huis kon gaan. Een andere vrouw vertelde me, dat als ik een tweede familie in haar tent gehuisd zou hebben, ik klaar zou zijn, maar het voor haar pas zou beginnen. Wat moet ik antwoorden?

De afgelopen week is ontzettend intensief geweest. Voor iedereen die hier op welke manier dan ook bij betrokken was. Er waren veel frustraties, emoties en stress. Maar toch maakt het me ook trots als ik zie hoe hard we met zijn allen gewerkt hebben. Hoe we samengewerkt met alle andere organisaties. Hoe we er, ondanks de gegeven omstandigheden, toch het beste van hebben proberen te maken.