Een hectische dag en een brutale oproep

Lieve allemaal,

Graag neem ik jullie mee in mijn werkdag gisteren. Van tevoren zal ik even zeggen: dit zijn geen standaard dagen.

Even wat uitleg vooraf. Ik werk inmiddels al ruim twee maanden als shiftleader. Eerst als assistent shiftleader en nu sinds een paar weken als lead-shiftleader. Als shiftleader ben je verantwoordelijk voor de veiligheid van alle vrijwilligers in het kamp en stuur je alle vrijwilligers aan. Dat houdt in dat ik veel door het kamp loop om de sfeer te peilen. Ik wil mijn vrijwilligers niet in een tent sturen waar de sfeer al heel gespannen is. Verder sta ik veel in contact met alle vrijwilligers, houd in de gaten hoe het met ze is, hoe het werk gaat en of ze het volhouden. Ik werk veel samen met de coördinators in de offices, die de vrijwilligers eropuit sturen voor taken. Daarnaast werk ik samen met de politie, de militairen in het kamp en met andere organisaties in het kamp. Als er zich onveilige situaties voordoen in het kamp moet er altijd een shiftleader ter plaatse, in de eerste plaats om ervoor te zorgen dat er geen vrijwilligers in gevaar zijn en daarnaast om proberen de boel te sussen of eventueel de politie in te schakelen. Ook bij medische noodsituaties en bij branden worden wij altijd ter plaatse geroepen. Al met al een hele leuke baan. Soms hectisch en chaotisch, maar altijd afwisselend.

De dag lijkt normaal te beginnen. Ik zou deze dag eigenlijk vrij zijn, maar door ziekte van een collega werk ik toch. We weten dat er komende weekend 65 New Arrival's aankomen (mensen die een paar weken geleden op het eiland zijn aangekomen en nu uit quarantaine komen). We zijn druk om plekken voor hen te creëren.

Ik zit in ons info office als één van de coördinatoren me zegt dat ik even mee moet lopen. Een vrijwilliger die voor haar wat mensen aan het checken was is aangevallen door een man die hij moest checken. Hij is gelukkig lichamelijk ongedeerd, maar zijn clipboard die hij voor zijn hoofd hield om zich te beschermen is in stukken gebroken en hij is natuurlijk behoorlijk geschrokken. Gelukkig komt het niet vaak voor dat vrijwilligers echt fysiek aangevallen worden, maar het heeft veel impact. Deze man is een bekende van ons. Hij veroorzaakt al langer veel problemen en deze week had ik nog met verschillende instanties gesproken of het mogelijk is om hem uit het kamp te krijgen, omdat hij een gevaar is voor zichzelf en voor iedereen. Ik spreek kort met de vrijwilliger die is aangevallen wat er precies is gebeurd en loop daarna naar de politie. Het incident gebeurde in de rubbhall waar de man woont en hij zit daar nog binnen. Ik spreek met de politie en zij lopen mee naar de rubbhall, alleen willen ze daar niet naar binnen. Ze vragen of ik even naar binnen wil lopen en de man naar buiten kan halen, zodat zij met hem kunnen praten (welkom in Griekenland). Uiteraard voel ik daar niet zoveel voor en ik besluit om eerst maar naar de politiecommandant te lopen om te zien wat hij voor mij kan doen. De politie kent deze man heel goed. Hij is wekelijks betrokken bij vechtpartijen en regelmatig moeten ze hem naar de kliniek in het kamp of naar het ziekenhuis brengen als hij zichzelf heeft verwondt. Ze vertellen mij dat aangifte doen niet zoveel zin heeft omdat er al een hele stapel aangiftes op hem liggen te wachten waar hij misschien over een jaar voor bij de rechtbank moet verschijnen. Het heeft ook niet veel zin om hem nu te arresteren, want hij zal dan binnen een dag weer terug zijn. Ze vertellen mij dat ze deze man al wel tien keer naar de psychiatrische afdeling in het ziekenhuis gebracht hebben, maar zij sturen hem telkens na een paar dagen weer terug naar het kamp.

Nog geen uurtje later zit ik een tent om te helpen bij een housing taak als ik een melding krijg over een brand aan de andere kant van het kamp. Ik breek mijn gesprek af en probeer zo snel mogelijk mijn veters te strikken. Zodra ik buiten de tent sta zie ik al een dikke rookwolk die gelukkig al snel van zwart naar lichtgrijs gaat. Dat betekent dat het vuur zo goed als geblust is. Als ik aankom is een andere shiftleader er al. De mensen zijn nog de laatste restjes van de tent aan het blussen met flessen water en de brandweer komt net aan. Op branden komt altijd een enorme mensenmassa af.

Terwijl ik me midden in het gedrang bevindt krijg ik een andere 'shiftleadercall', dat betekent dat er ergens anders ook een noodgeval is. Een paar 'straten' verderop blijkt een vrouw een hevige paniekaanval te hebben, waarschijnlijk uitgelokt door de brand. We moeten met vijf man bovenop haar zitten om haar in bedwang te houden. Na tien minuten is er een arts ter plaatse. We tillen de vrouw achterin een bestelbusje en rijden haar naar de hoofdingang waar een ambulance staat te wachten.

Mijn collega shiftleaders zijn nog steeds bij de brand aanwezig. Één meisje van vijftien is lichtgewond geraakt, zij lag te slapen toen de brand uitbrak en is door anderen, volledig in paniek uit de tent getrokken. We proberen uit te vinden wie er in de verbrande tent woonden en waar zij zijn, maar dat is nog niet zo makkelijk in de enorme massa mensen en de chaos en geschreeuw dat dat met zich meebrengt. Tegelijk begint al het proces om deze mensen van een nieuwe tent, nieuwe kleding en schoenen te voorzien. Dat brengt een heleboel werk met zich mee met allemaal verschillende instanties. Aan het einde van de dag hebben we gelukkig een tijdelijke, nieuwe plek voor deze mensen gevonden en zijn ze voorzien van dekens en wat kleding. Deze mensen zijn opnieuw, voor de zoveelste keer alles kwijt. Het lijkt soms zo oneerlijk waarom sommige mensen zoveel mee moeten maken.

Dit zijn gelukkig niet onze standaard dagen. Veel vrijwilligers waren best een beetje in shock van alles wat er gebeurde in het kamp en de mensen van team 'member care' proberen dit weekend met iedereen in te checken hoe het met ze gaat en wat dit met ze gedaan heeft.

Ondanks alle narigheid zijn dit toch dagen waarop ik extra veel van mijn werk geniet, al klinkt dat misschien een beetje raar. De hectiek, de samenwerking met allerlei mensen en organisaties en de hoop dat ik toch iets kleins voor deze mensen kan betekenen.

En nog even iets heel anders. Ik ben van plan om 6 of 8 maart naar Nederland te komen. Zoals het er nu naar uitziet moet ik dan vijf dagen in quarantaine. Nu ben ik op zoek naar een plek waar ik de quarantaine kan doorbrengen. Het is een beetje een brutale vraag, maar bent u of kent u iemand met een vakantiehuisje waar ik de quarantaine in zou mogen doorbrengen? Het zijn vijf dagen. Ik stel niet veel eisen, alleen doordat ik in quarantaine zit kan ik geen ruimtes of ingangen delen met anderen en ik zou het heel fijn vinden als het een omgeving is waar ik kan wandelen. Weten jullie iets? Kunnen jullie me dan een mailtje sturen naar [email protected]? Jullie zouden me heel blij maken!

Veel liefs en hopelijk tot snel!

Nadine