De eerste werkweek

21 november 2020 - Panagiouda, Griekenland

Lieve lezers,

Afgelopen week was mijn allereerste werkweek in het nieuwe kamp, dat officieel Mavrovouni heet (maar niemand gebruikt die naam). Vanaf woensdag heeft het hier behoorlijk gewaaid. De meeste tenten hebben het wel gehouden, maar het maakte het wel een stuk kouder en het werk wat moeilijker. We moesten een nieuwe tent opzetten, maar met stormachtige wind is dat best wel een uitdaging. Ik denk dat we wel met een stuk of acht mensen aan de tent hingen, maar alsnog werd een collega de lucht in getrokken terwijl ze aan het tentdoek hing. U snapt dat we heel veel lol hadden. Ook met de vluchtelingen die ons hielpen en er omheen stonden.

Ik heb tot nu toe al heel veel verschillende taken gedaan. Maar het meeste ben ik toch bezig geweest met housing. Dat houdt in dat je controleert wie er in welke tent woont, maar ook dat je langsgaat als mensen klagen over bijvoorbeeld lekkage in de tent en als er verhuisd moet worden, zoeken wij een andere tent en helpen we met verhuizen. Deze week en volgende week is er een heel groot housingproject. Een gedeelte van het kamp met ruim twintig tenten moet afgebroken worden, omdat daar een recreatieplek komt. Dat zijn dingen die door de Griekse overheid en andere organisaties worden besloten en wij proberen dat dan op de beste manier op te lossen. Dat is best lastig, want de mensen die daar wonen willen helemaal niet weg. Ik ben meerdere ochtenden, samen met een tolk, alleen maar bezig geweest om mensen te overtuigen om toch te verhuizen. Daarbij lopen de emoties soms hoog op en veel mensen weigerden alsnog te verhuizen. Dat is frustrerend, ook omdat wij geen andere opties hebben. Aan het einde van de week is het uiteindelijk gelukt om één tent leeg te krijgen, dat voelt dan toch wel heel goed. Wij helpen de mensen dan met verhuizen. We hebben een paar bestelbusjes, waarmee we door het kamp mogen rijden. Één van die busjes hebben we helemaal vol gepropt met de spullen van twee families en de vrouw des huizes zat met een paar kinderen voorin. 

Er is nog een andere housingproject, waar ook heel veel tijd in zit. Meerdere zones, met volgens mij zo'n 1800 mensen, moeten leeg, zodat er een afwateringsysteem aangelegd kan worden. Die mensen worden tijdelijk gehuisd in rubb halls, hele grote tenten, waar een paar honderd mensen in passen. Voor al deze mensen zijn er stapelbedden binnengekomen, die allemaal in elkaar gezet moeten worden. Met een heleboel mensen, vanuit het team en vanuit het kamp zijn we ruim anderhalve dag bezig geweest met bedden in elkaar zetten en ik denk dat we nu over de helft zijn. Het is heel gezellig en goed voor de samenwerking. 

Sinds het bestaan van het nieuwe kamp worden er elke middag volleybaltrainingen gegeven. Maandag en woensdag voor de vrouwen, dinsdag, donderdag en vrijdag voor de mannen. Woensdag had ik de eer om daarbij te zijn. De training wordt door twee collega's gegeven. Mijn taak was vooral om de kinderen uit de tent houden. De tent is helemaal kapotgesneden, waardoor er een heleboel ingangen zijn en de kinderen kunnen dus overal naar binnen. Ze proberen dan de ballen te pakken en ze lopen behoorlijk in de weg. Door de vele ingangen is het moeilijk om de kinderen buiten te houden en ze vinden pakkertje natuurlijk een geweldig spelletje. Ik moet zeggen dat ik ze na vijf minuten al behoorlijk zat was. Ik dacht dat ik door mijn oppasadresjes redelijk wat ervaring had met kinderen, maar dat viel tegen. Ik had bepaald geen gezag en ze speelden gewoon een spelletje met me. En omdat ik hun taal niet spreek, kon ik weinig meer dan boos kijken en ze bij hun arm de tent uit zetten. Waarna ze vijf seconden later door een andere ingang weer naar binnen schoten. Ze hebben m'n geduld behoorlijk op de proef gesteld en eerlijk, ik was aan het einde van de middag behoorlijk sacherijnig. Soms kregen we hulp van een Afghaanse jongeman. Hij schreeuwde een paar boze woorden, ik heb geen idee wat, hief dreigend zijn hand op en dan bleven ze vaak wel even weg. Toch, ondanks dat deze kinderen het me behoorlijk moeilijk maakten, voelde ik medelijden. Deze kinderen willen gewoon heel graag spelen en een beetje aandacht. Er zijn in het kamp geen speelmogelijkheden en bij elk spelletje wat ze zelf verzinnen lopen ze in de weg of vallen ze mensen lastig, waardoor ze overal weggejaagd worden. En hoe hun thuissituaties zijn weet ik niet, maar ik kan me voorstellen dat er door de vele stress en onzekerheid niet veel positieve aandacht voor ze overblijft. Gelukkig worden er ook schoolklassen georganiseerd. Hier kunnen de kinderen echt even kind zijn, krijgen ze positieve aandacht en leren ze Engels en Grieks. Helaas is er lang niet genoeg plek voor alle kinderen. Maar als je de kinderen op de grond in een kring ziet zitten, aandachtig luisteren naar de juf en daarna luidkeels een liedje zingen, dat is geweldig!  

Gelukkig heb ik veel meer leuke ervaringen met kinderen. De meeste kinderen roepen altijd 'my friend' als je langskomt en dan willen ze een box, high five of een knuffel. En als ik dan die grote lach op hun gezicht ziet is mijn dag weer helemaal goed.

Groetjes,

Nadine

Foto’s

2 Reacties

  1. Alette Boogaard:
    23 november 2020
    Hoi Nadine, indrukwekkend om je verhalen te lezen! We bidden dat je kracht krijgt om dit werk te doen tot zegen mag zijn voor de mensen daar in hun moeilijke omstandigheden
  2. Nadine Bosland:
    23 november 2020
    Dankjulliewel!